Do 28 IV 2004 roku

Do 28 IV 2004 roku

Początki szkolnictwa podstawowego w Siennicy sięgają końca XVI wieku. W 1559 roku przy kościele powstała szkoła parafialna, całkowicie zależna od władz kościelnych. Rektorem jej był Augustyn Wattius. Nauczyciele oprócz pracy w szkole byli zobowiązani śpiewać w kościele oraz spełniać obowiązki organisty. Uczniowie zaś mieli obowiązek służyć do mszy świętej. Szkoła utrzymywana była z dziesięcin snopowych, czyli świadczeń składanych na rzecz kościoła ze wsi Graniczna oraz opłaty pieniężnej w wysokości 100 groszy z Siennicy i Bestwin.

Szkolnictwo podstawowe przed I wojną światową.

Przed pierwszą wojną światową kształcenie podstawowe w Siennicy odbywało się w dwóch placówkach: w szkole ćwiczeń działającej przy Seminarium Nauczycielskim oraz w szkole początkowej.

Szkoła początkowa posiadała własny drewniany budynek mieszczący izbę lekcyjną oraz pomieszczenia przeznaczone dla nauczyciela. Rok szkolny pokrywał się z pracami w polu i trwał od początku listopada do końca kwietnia. Dzieci w miesiącach letnich zajęte były pasaniem bydła i pracami w polu.

W końcu XIX szkoły elementarne miały służyć masowej rusyfikacji. Głównym zadaniem szkoły według ówczesnego kuratora Apuchtina miała być walka z mowa polską. Na skutek jego starań język rosyjski stał się językiem wykładowym. Sytuacja ta trwała do 1905 roku, kiedy to narastające niezadowolenie z polityki prowadzonej  przez Rosjan doprowadziło do sprzeciwu Polaków. Mieszkańcy Siennicy jako jedni z pierwszych w powiecie mińskim przystąpili do strajku szkolnego.15 lutego 1905 roku do szkoły wkroczyli rodzice z żądaniem wprowadzenia nauki w języku polskim. Po odmowie ze strony nauczyciela spełnienia ich żądania oświadczyli, iż nie będą posyłali swoich dzieci do szkoły i zorganizują tajne nauczanie. Działalność strajkowa Sienniczan przyniosła zmiany. Odwołano nauczyciela. W szkole wprowadzono naukę języka polskiego w wymiarze 2 godzin tygodniowo. Ostatnim nauczycielem szkoły początkowej w czasie niewoli rosyjskiej był Jan Cudny absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Siennicy. W 1913 roku do szkoły uczęszczało 80 dzieci.

Publiczna szkoła powszechna w latach dwudziestolecia międzywojennego.

Od 1 października 1917 roku szkoła została przejęta przez polski rząd jako jednoklasowa szkoła mieszana. Funkcję kierownika szkoły do roku 1930 pełnił Jan Cudny. W pierwszych latach po odzyskaniu przez Polskę niepodległości szkoła pracowała w ciężkich warunkach lokalowych. Zajęcia odbywały się w budynku własnym szkoły oraz w pięciu wynajętych domach. Pięć, z dziewięciu dostępnych sal lekcyjnych, było zbyt małych, by pomieścić liczne klasy. Wiele z nich wymagało remontu. W latach dwudziestych szkoła osiągnęła pełny stopień organizacyjny. W 1922 r. została przekształcona na trzyklasową, rok później na sześcioklasową, zaś w roku 1924 na siedmioklasową. W roku szkolnym 1924/1925 zostały wydane pierwsze świadectwa ukończenia siódmego oddziału. Lata trzydzieste przyniosły zmiany warunków lokalowych szkoły. W 1932 gmina wykupiła sąsiadujący ze szkołą dom mieszkalny. W wyniku dobudowy sali pomiędzy starym budynkiem szkoły a nowozakupionym uzyskano 5 sal lekcyjnych, salę specjalną wykorzystywaną na ćwiczenia cielesne, świetlicę, kancelarię i 2 pokoje z kuchnią dla kierownika szkoły. Przeprowadzone prace remontowe poprawiły warunki pracy uczniów i nauczycieli , jednak daleko było jeszcze do stworzenia warunków normalnych.

W 1937 roku szkoła została przemianowana na szkołę trzeciego stopnia. Był to najwyższy stopień organizacyjny szkolnictwa podstawowego w Polsce.

Zgodnie z Orzeczeniem Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego w Warszawie z dn. 27 stycznia 1937 roku:

I.”W Siennicy gm. Siennica w pow. mińsko- mazowieckim organizuje się siedmioklasowa publiczna szkoła powszechna, do której obwodu włączone zostaną Siennica-osada, Siennica-folwark, Siennica Poduchowna, Stara Siennica, Wola Siennicka, Kolonia Latowicka, Rzemieślniki, Kajtówka, Stara Wieś, Gągolina, Nowodwór, Bestwiny, Nowe Bestwiny, Mrozik, Wojciechówka, Laski i Stawki (Krzywickie).

II. W myśl postanowień ustaw z dn. 17 lutego 1922 r. o zakładaniu i utrzymywaniu oraz o budowie publicznych szkół powszechnych gmina Siennica obowiązana jest dostarczyć szkole odpowiedniego pomieszczenia, ewentualnie wznieść budynki szkolne, mieszkalne i gospodarcze, zaopatrzyć szkołę w całkowite urządzenie wewnętrzne oraz pokrywać przypadające na nią z ustawy koszty utrzymywania powyższej szkoły.”

Bronisław Kozik, który został kierownikiem szkoły w roku 1931, podjął działania w celu budowy nowoczesnego gmachu szkolnego. W wyniku starań nauczycieli i mieszkańców Siennicy w maju 1937 roku komitet budowy rozpoczął prace budowlane. Zakończenie robót wykończeniowych uniemożliwił jednak wybuch II wojny światowej. Do września 1939 roku został wykończony parter i pierwsze piętro nie udało się oddać do użytku drugiego piętra. Zagospodarowano 12 sal lekcyjnych, bibliotekę uczniowską z 3856 książkami i nauczycielską z 3757, salę gimnastyczną, świetlicę, stołówkę i szatnię.

Organizacja publicznej szkoły powszechnej w Siennicy w dwudziestoleciu międzywojennym.